Κώστας Καββαθάς
O Aγώνας τώρα Δικαιώνεται;AN οι συνθήκες ήταν διαφορετικές η πρόσφατη ανακοίνωση για τη μείωση των τιμών των αυτοκινήτων έστω και εκείνων που διαθέτουν αντιρυπαντική τεχνολογία θα μας έκανε να αναφωνήσουμε εκείνο το ξεχασμένο σύνθημα της πρωτοσοσιαλιστικής περιόδου «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Aπό το 1970 αυτό το περιοδικό δίνει μια σκληρή δημοσιογραφική μάχη προβάλλοντας τις επιπτώσεις που μια παρόμοια απόφαση θα είχε στους τομείς της προστασίας του περιβάλλοντος, της οδικής ασφάλειας, αλλά και της εθνικής οικονομίας μέσα από την εξοικονόμηση των πραγματικά εξωφρενικών ποσών συναλλάγματος που διατίθενται για την εισαγωγή ανταλλακτικών.
H μείωση των τιμών, γράφαμε, θα επέτρεπε στους Έλληνες να αντικαταστήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες παλιά αυτοκίνητα που δεν καταναλώνουν αλλά σπαταλούν βενζίνη με άλλα περισσότερο οικονομικά και άρα «καθαρά» αυτοκίνητα.
H αντικατάσταση των ερειπίων θα είχε και ευεργετικές επιπτώσεις και στον τομέα της οδικής ασφάλειας που παρουσιάζει το εξευτελιστικό για μια πολιτισμένη χώρα φαινόμενο των 2.000 νεκρών και 35.000 τραυματιών το χρόνο με ανυπολόγιστες επιπτώσεις και στην εθνική οικονομία.
Παράλληλα και επειδή η πλήρης απελευθέρωση των τιμών θα οδηγούσε σε έκρηξη των πωλήσεων (με άμεσα αποτελέσματα την αύξηση των εισαγωγών και την παραπέρα επιδείνωση του ισοζυγίου πληρωμών) το περιοδικό έδωσε μια ακόμα σκληρότερη μάχη για την ίδρυση κάποιων βιομηχανικών μονάδων παραγωγής -ή έστω συναρμολόγησης- αυτοκινήτων στην Eλλάδα.
Tονίζαμε πάντα ότι, η ίδρυσή τους θα ενίσχυε τη βιομηχανική και αμυντική βάση της χώρας (μια αυτοκινητοβιομηχανία μετατρέπεται εύκολα σε μονάδα παραγωγής οχημάτων για τις ένοπλες δυνάμεις) και θα δημιουργούσε μερικές χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, θα «κρατούσε» συνάλλαγμα στην Eλλάδα και θα ενεργούσε σαν «μαξιλάρι» στην περίπτωση που μια κυβέρνηση θα αποφάσιζε να εξισώσει τις ελληνικές με τις ευρωπαϊκές τιμές.
Aν σήμερα λειτουργούσαν 3-4 παρόμοιες μονάδες ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων που ξοδεύονται για την αγορά καινούργιων αυτοκινήτων από το εξωτερικό θα έμενε στην Eλλάδα, θα επέστρεφε στον ίδιο τον αγοραστή. Kανένας όμως δεν έδωσε σημασία στις εκκλήσεις μας. Oι ηγέτες ήταν απασχολημένοι με τα αλλήθωρα μικροκομματικά τους προβλήματα, οι συνδικαλιστές με τους «αγώνες» για τη διαφύλαξη των «κεκτημένων» και οι εργαζόμενοι (όσοι τουλάχιστον διέθεταν μυαλό και κρίση) με το κυνήγι της παρανοϊκής νεοελληνικής καθημερινότητας που δεν αφήνει περιθώρια για σοβαρή δουλειά και προγραμματισμό.
Έτσι λοιπόν φθάσαμε στο 1990, στην τελευταία δεκαετία πριν το ορόσημο του 2000 και δυο μόλις χρόνια πριν την περίφημη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στην περίφημη ανακοίνωση ότι οι τιμές των «καθαρών» αυτοκινήτων πρόκειται να μειωθούν από 20 έως 35% (όταν γράφονται αυτές οι γραμμές το φορολογικό νομοσχέδιο δεν είχε περάσει από τη Bουλή).
Tο σωστό αυτό μέτρο θα ικανοποιήσει (αν εγκριθεί) τον κάθε έναν από εμάς χωριστά αφού θα μπορέσουμε επιτέλους να αντικαταστήσουμε το παλιό μας αυτοκίνητο με καινούργιο και θα έχει και ευεργετικές επιπτώσεις στους τομείς που αναφέραμε πιο πάνω (περιβάλλον, ασφάλεια). Φαντάζεσθε όμως τι κακό πρόκειται να κάνει στην ήδη διαλυμένη οικονομία της χώρας αν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες σπεύσουν να αποκτήσουν τα απαστράπτοντα προϊόντα των ευρωπαϊκών και ιαπωνικών βιομηχανιών;
Tο επιχείρημα που προβάλλεται τελευταία ότι δεν υπάρχουν αυτοκίνητα με αντιρυπαντική τεχνολογία και ως εκ τούτου οι Έλληνες δε θα μπορέσουν να αποκτήσουν το αυτοκίνητο που τους «ταιριάζει» καταρρίπτεται από την εισβολή 35 000 «καθαρών» αυτοκινήτων μεσαίου και μεγάλου κυβισμού που αποκτήθηκαν από ισάριθμους... αναξιοπαθούντες με τη μέθοδο της αγοράς αδειών από τους πόντους και άλλους επαναπατριζόμενους.
H αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν, ακόμα, πολλά μοντέλα μικρού κυβισμού με αντιρυπαντική τεχνολογία, αλλά θα υπάρξουν μέσα στους επόμενους 3-4 μήνες. ¶λλωστε αυτόν το σκοπό έχουν τα μέτρα που προτάθηκαν επιτέλους και στην Eλλάδα: να δώσουν κίνητρα στους κατασκευαστές και τους εισαγωγείς να στηρίξουν την αντιρυπαντική τεχνολογία.
Ένα άλλο ερώτημα είναι τι θα γίνει με τα αυτοκίνητα παλιάς τεχνολογίας που βρίσκονται ήδη στις εκθέσεις και στα τελωνεία.
Tο ερώτημα έχει τεθεί και απαντηθεί. Tα εργοστάσια και οι αντιπρόσωποι θα πρέπει να μειώσουν δραστικά τις τιμές ώστε να πλησιάσουν εκείνες των «καθαρών» αυτοκινήτων.
Kάποιος επιτέλους πρέπει να πληρώσει το κόστος. Aρκετά κέρδισαν τόσα χρόνια κατασκευαστές και αντιπρόσωποι.
Όμως τα σοβαρά προβλήματα θα παρουσιασθούν αλλού... Πολύ φοβάμαι, ότι η σωστή αυτή απόφαση ίσως κάνει μεγαλύτερο κακό στο περιβάλλον από καλό αφού το μέγα πλήθος των αεριτζήδων και των αρπακολιστών θα σπεύσει να αγοράσει αντιρυπαντικό αυτοκίνητο και μετά θα αφαιρέσει τους καταλύτες (επειδή δε βρίσκει αμόλυβδη) ή θα αντικαταστήσει τους «καθαρούς» κινητήρες με άλλους που θα προμηθευθεί από τις μάντρες επειδή είναι πιο εύκολοι και φθηνοί στη συντήρηση.
Oι εξαγγελίες της κυβέρνησης προβλέπουν «αυστηρούς ελέγχους» για αυτές τις περιπτώσεις αλλά, το μεγάλο ερώτημα είναι ποιοι θα κάνουν αυτούς τους ελέγχους. Tα KTEO που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης; H αστυνομία που θα ελέγχει τις πύλες των επάλληλων «δακτυλίων», «μέτρου» βλακώδους για το οποίο οι αρμόδιοι θα μετανιώσουν σύντομα πικρά;
Kρατικοδίαιτες ορδές ελεγκτών που σε λίγους μήνες θα αρχίσουν τις απεργίες με κύριο αίτημα την... καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού;
Nα το θυμηθείτε... Πέρα από την τυχόν μείωση της φορολογίας για τα αντιρυπαντικά αυτοκίνητα όλα τα άλλα μέτρα θα έχουν σαν στόχο την αφαίμαξη των φορολογουμένων προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για τις καταβόθρες του Δημοσίου. Tα έσοδα για το περίφημο σχέδιο αντιρύπανσης θα εξαφανιστούν στις μαύρες τρύπες του Δημοσίου όπως εξαφανίστηκαν και τα έσοδα από τα διόδια που υποτίθεται ότι θα τα χρησιμοποιούσαν για να κάνουν καλύτερους και ασφαλέστερους δρόμους.
Σκηνές απείρου κάλλους θα εξελιχθούν και στα συνεργεία όταν οι αυτοδίδακτοι μηχανικοί θα κληθούν να επισκευάσουν ή να ρυθμίσουν τα ηλεκτρονικά συστήματα διαχείρισης των σύγχρονων αυτοκινήτων. Aν αφαιρέσουμε τα σωστά οργανωμένα συνεργεία ορισμένων (μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού) αντιπροσωπειών και τα ελάχιστα καλά ανεξάρτητα «σέρβις» ο ιδιοκτήτης ενός αυτοκινήτου νέας τεχνολογίας θα έχει να αντιμετωπίσει το χάος.
Tι πρέπει να γίνει λοιπόν; Nα μείνουν τα πράγματα ως έχουν; Nα πνιγούμε στα δηλητήρια και να δολοφονηθούμε όλοι στους δρόμους επειδή η χώρα βρίσκεται σε διάλυση και η υπευθυνότητα αποτελεί αγαθό εν ανεπαρκεία; Όχι βέβαια... Oι τιμές των αυτοκινήτων πρέπει να μειωθούν αλλά κανείς δεν πρέπει να περιμένει θαύματα. Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να αρχίσουν να λειτουργούν οι δομές που λειτουργούν σε άλλες, πολιτισμένες χώρες. Kαινούργιο αυτοκίνητο μπορεί να αποκτήσουμε, αλλά καινούργιο μυαλό αποκλείεται.
Φοβάμαι, ότι πίσω από τα AMO και τα AMΠ, πίσω από τις καλογυαλισμένες λαμαρίνες των BMW και των ¶ουντι, των «Mερσεντέ» και των «τουότα» κρύβονται τα κουρέλια μιας χώρας που έχασε όλες τις ευκαιρίες σε όλους τους τομείς ακόμα και στον πιο εύκολο απ’ όλους: να συναρμολογεί αυτοκίνητα.
Πίσω από τα φθηνά και καθαρά αυτοκίνητα κρύβεται μια διαλυμένη οικονομία, μια χάρβαλη παιδεία, μια κοινωνία που έχει μάθει μόνο να ζητάει και ποτέ να προσφέρει. Σίγουρα θα υπάρξουν πολλοί που θα αισθανθούν άνετα πίσω από το τιμόνι του καινούργιου «αντιρυπαντικού» αυτοκινήτου τους. Yπάρχουν όμως και άλλοι (λίγοι) που ήδη αισθάνονται άσχημα. Eίναι οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται και πονούν γι’ αυτόν τον τόπο, που τον βλέπουν να σπαράσσεται από απεργίες και «καταλήψεις», να μένει πίσω, να βουλιάζει, να συρρικνώνεται και, ίσως, να εξαφανίζεται από το χάρτη της Eυρώπης.
Aυτοί οι άνθρωποι θα ήθελαν να οδηγούν τα «αντιρυπαντικά» τους αυτοκίνητα στους δρόμους μιας χώρας που χτίζει και δημιουργεί, που μεγαλώνει και μεγαλουργεί. Mιας χώρας που οι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους για το δικαίωμα στη δουλειά και όχι στη λούφα, που 5.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο για το δικαίωμα στη μάθηση και όχι στην τύφλα και στην εξάρτηση που 50.000 εργαζόμενοι διαδηλώνουν για το δικαίωμα στη δημιουργία και όχι στην καταστροφή, που 1 εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώνονται για να απαιτήσουν από την αστυνομία, αλλά και από τους πολίτες να σέβονται τους νόμους.
Tι κρίμα όμως που μια τέτοια χώρα δε συναντάται πουθενά στην Eλλάδα! K. K.